«Περήφανα γηρατειά»...
Από την ΕΝΩΣΗ ΣΥΝΤΑΞΙΟΥΧΩΝ Ι.Κ.Α. ΓΙΑΝΝΙΤΣΩΝ & ΠΕΡΙΧΩΡΩΝ
ΑΝΟΙΧΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ
ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟ
Αξιότιμε κύριε Πρωθυπουργέ.Ο Πατέρας σας, όπως θυμάστε, είχε καθιερώσει τον όρο «Περήφανα γηρατειά», αναγνωρίζοντας, προφανώς, στους απόμαχους της δουλειάς την προσφορά τους σε εθνικούς και κοινωνικούς αγώνες και τη συμβολή τους στην οικονομική ανασυγκρότηση και ανάπτυξη της χώρας.Πόσο περήφανος όμως, ή μάλλον πόσο αξιοπρεπής, μπορεί να είναι σήμερα ένας άνθρωπος, όταν η σύνταξή του των 400 ή των 500 ή των 600 ευρώ δεν φτάνει να καλύψει τις στοιχειώδεις ανάγκες του, και εσείς, σαν να μη φτάνει αυτό, κάνετε περικοπές στα δώρα και στα επιδόματα και ετοιμάζεσθε να ...καταργήσετε τις επικουρικές συντάξεις; Αλήθεια, μπορεί κάποιος από την Κυβέρνησή σας να τα βγάλει πέρα με 600 ευρώ το μήνα;Πόσο υπερήφανος ή μάλλον πόσο αξιοπρεπής μπορεί να είναι ένας συνταξιούχος, σε μιαν εποχή που η ακρίβεια ακόμα και στα βασικά είδη διατροφής θερίζει, όταν χρειάζεται να κόβει απ’ το φαγητό για ν’ αγοράζει τα φάρμακά του και όταν αναγκάζεται να σβήνει το καλοριφέρ, γιατί τα χρήματα δεν φτάνουν για το πετρέλαιο; Χρειάστηκε να κάνει ποτέ κανείς από την Κυβέρνησή σας κάτι τέτοιο;Πόσο περήφανος ή μάλλον πόσο αξιοπρεπής μπορεί να είναι ένας ηλικιωμένος και άρρωστος άνθρωπος, όταν ταλαιπωρείται στις ουρές των Ιατρείων του ΙΚΑ και των νοσοκομείων, για να έχει μιαν όλο και πιο υποβαθμισμένη φροντίδα υγείας; Στάθηκε ποτέ κανείς από την Κυβέρνησή σας στις ουρές των λεωφορείων, των δημόσιων υπηρεσιών, των νοσοκομείων;Πόσο περήφανος ή μάλλον πόσο αξιοπρεπής μπορεί να είναι ένας άνθρωπος, που η ηλικία του δεν του επιτρέπει πια να εργαστεί, όταν ζει μέσα στην ανασφάλεια και την αγωνία μήπως δεν πάρει κι αυτήν ακόμα την πενιχρή σύνταξη στην αρχή του μήνα, ακούγοντας κάθε μέρα πως τα Ασφαλιστικά Ταμεία βουλιάζουν; Πιστεύετε ειλικρινά κι εσείς, κύριε Πρόεδρε, ότι μαζί τα φάγαμε τα λεφτά;Πόσο περήφανος ή μάλλον πόσο αξιοπρεπής μπορεί να είναι ένας άνθρωπος, όταν αναγκάζεται να γίνει επαίτης;Τελικά, πόσο περήφανος μπορείτε να είσθε ΕΣΕΙΣ, κύριε Παπανδρέου, με μια τέτοια κατάσταση; Ή μάλλον… πόσο αξιοπρεπής;Για το Δ.Σ.Ο ΠρόεδροςΣαλονικίδης Κω/νοςΟ ΓραμματέαςΛαζαρίδης Σοφοκλήςhttp://press-gr.blogspot.com/2011/02/blog-post_3261.html
http://www.in2life.gr/features/notes/articles/194309/article.aspx?singlepage=1
Οι πιο άτυχοι άνθρωποι του κόσμου: Όταν η Θεά Τύχη λείπει
του Γιώργου ΚόκουβαΗ Θεά Τύχη λατρευόταν από τους αρχαίους Έλληνες για τις ευτυχείς συγκυρίες που προκαλούσε και την ευδαιμονία που έστελνε στους ανθρώπους. Σίγουρα, πάντως, οι άνθρωποι που αναφέρονται παρακάτω δεν θα συμμερίζονταν τις αρχαιοελληνικές παραδόσεις.Μετεωρίτες στο σαλόνι; Τρομοκρατικά χτυπήματα σε κάθε ταξίδι; Επτά φορές κεραυνός στο κεφάλι; Η συγκεκριμένη Θεά όχι απλώς τα έχει βάλει μαζί τους, αλλά τους έχει κλείσει την πόρτα στα άτυχα μούτρα τους.
Ο «ατομικός» άνθρωπος
λόγους στην Χιροσίμα στις 6 Αυγούστου του 1945. Καθώς περπατούσε, η γνωστή ατομική βόμβα έσκασε λίγα χιλιόμετρα μακριά και προξένησε σημαντικές βλάβες στην ακοή και την όρασή του. Σοκαρισμένος από το συμβάν, ο Ιάπωνας έφυγε από την Χιροσίμα γιατί, όπως είναι λογικό, δεν ένιωθε ασφαλής.Γύρισε, λοιπόν, στην πατρίδα του. Το Ναγκασάκι.
Ναι, ο Yamaguchi ήταν παρών και στις δύο πόλεις που έχουν χτυπηθεί στην ιστορία από ατομικές βόμβες. Κι όμως, ο Ιάπωνας επέζησε και από την δεύτερη έκρηξη και έγινε ενεργός ακτιβιστής ενάντια στα πυρηνικά όπλα. Πέθανε στα 93 του χρόνια, τον Ιανουάριο του 2010.
Μετεωρίτης στο σαλόνι
Στις 30 Νοεμβρίου του ’54, η Ann Hodges καθόταν αναπαυτικά στο σαλόνι της, όταν ένας μετεωρίτης αποφάσισε να διασχίσει την ατμόσφαιρα της Γης, να χωριστεί σε τρία κομμάτια και να στείλει το ένα από αυτά κατευθείαν στα πλευρά της άτυχης Ann. Και πριν πείτε ότι αυτό θα μπορούσε να συμβεί στον καθένα, πρέπει να σας ενημερώσουμε ότι είναι ο μοναδικός άνθρωπος που έχει ποτέ χτυπηθεί από μετεωρίτη. Η γυναίκα που είδε τον ουρανό να πέφτει στο κεφάλι της, αποφάσισε να το εκμεταλλευθεί, χρησιμοποιώντας τον μετεωρίτη που θρονιάστηκε στον καναπέ της ως… αξιοθέατο για να πλουτίσει. Ωστόσο, όταν η Αμερικανική Αεροπορία προσγειώθηκε στον κήπο της για να κατασχέσει τον μετεωρίτη, όταν η ιδιοκτήτρια του σπιτιού που νοίκιαζε η Hodges ζήτησε αποζημίωση για την οροφή και όταν όλοι διεκδικούσαν το κομμάτι από τον ουρανό, η Hodges αποφάσισε να τον δωρίσει στο Μουσείο Φυσικής Ιστορίας της Αλαμπάμα. Το έκανε και ησύχασε.
Το «τρομοκρατημένο» ζευγάρι
Το ζεύγος Laurence από την Αγγλία απολάμβανε το ταξίδι του στην Νέα Υόρκη τον Σεπτέμβριο του 2001, όταν οι πιο διάσημοι πύργοι της σύγχρονης ιστορίας κατεδαφίστηκαν εκτάκτως. Τρομοκρατικό χτύπημα Νέας Υόρκης: ένα το κρατούμενο.
Τον Ιούλιο του 2005 αποφάσισαν να προτιμήσουν την χώρα τους για το καλοκαιρινό τους ταξίδι. Καθώς έκαναν την βόλτα τους στο Λονδίνο, λοιπόν, έγιναν μάρτυρες του μεγαλύτερου τρομοκρατικού χτυπήματος που έγινε ποτέ στην Αγγλία, συνταράσσοντας τα θεμέλια του λονδρέζικου δικτύου συγκοινωνιών. Σύμπτωση; Δύο τα κρατούμενα.
Τρία χρόνια μετά, οι Laurences επέλεξαν τον εξωτικό προορισμό της Βομβάης, μακριά από την τρέλα της Δύσης. Τρίτη και φαρμακερή φορά, όμως, το ζευγάρι βρέθηκε στο επίκεντρο των βομβιστικών επιθέσεων που έλαβαν χώρα στην ινδική μεγαλούπολη. Σώοι ακόμη, οι δύο Άγγλοι αμφιβάλλουμε αν θα τολμήσουν να ξαναφύγουν από το σπίτι τους.
Ο προεδρικός γκαντέμης
Ο Robert Todd Lincoln, γιος του Αμερικανού πρόεδρου Abraham Lincoln, ήταν παρών όταν δολοφονήθηκε ο πατέρας του. Ο επόμενος πρόεδρος, James Garfield, τον κάλεσε να γίνει γραμματέας πολεμικών υποθέσεων. Σε κοινό τους ταξίδι, και ενώ ετοιμαζόταν να επιβιβαστεί στο τρένο, ο Garfield πυροβολήθηκε και άφησε την τελευταία του πνοή. Βοηθός και του επόμενου Αμερικανού προέδρου, του William McKinley, ο Lincoln βρισκόταν στην διπλανή αίθουσα, όταν ο πρόεδρος κατά την διάρκεια της ομιλίας του πυροβολήθηκε δύο φορές. Τρία στα τρία για τον Lincoln Jr, τον οποίο ξανακάλεσαν για να προσφέρει τις υπηρεσίες του και σε επόμενο προεδρικό επιτελείο. Ο ίδιος, έχοντας το γνώθι σαυτόν, προτίμησε να μείνει στο σπίτι του και να σώσει τις ΗΠΑ από καινούριες τραγωδίες.
Κινηματογραφικό σερί γκαντεμιάς
Ο Buster Keaton και ο Charlie Chaplin θα μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν την Jeanne Rogers ως πηγή έμπνευσής τους για τα ευρηματικά gags τους και τα τρελά ατυχήματα των ταινιών τους. Η ίδια, όμως, η Rogers δεν θεώρησε και τόσο κωμικά τα όσα της συνέβησαν. Αρχικά, την χτύπησε κεραυνός. Έπειτα, την ξαναχτύπησε. Πριν αναρωτηθείτε πόσες είναι οι πιθανότητες, προσθέστε στην λίστα παθημάτων τηνπτώση της από την πρύμνη ενός πλοίου, κατά την διάρκεια κρουαζιέρας.
Λίγο καιρό αργότερα, προχωρούσε με τον γιο της όταν αυτός της φώναξε «Μαμά, κοίτα ένα ωραίο πουλί». Το επόμενο που θυμάται η Rogers είναι μια νυχτερίδα να γαντζώνεται στο κεφάλι της και αυτή να τρέχει πανικόβλητη ζητώντας βοήθεια. Οι γύρω της συμμερίστηκαν τον πόνο της, συνεισφέροντας σε… ουρλιαχτά, πράγμα που εξαγρίωσε την νυχτερίδα, που άρχισε να της τραβάει το δέρμα του κεφαλιού της.
Ξεπερνώντας και αυτό το πάθημά της στο νοσοκομείο, η Rogers που σίγουρα δεν κράτησε το… κοκαλάκι της νυχτερίδας, συνέχισε τον μαραθώνιο εγκληματικής ατυχίας ως θύμα ληστείας και δέκτης πυροβολισμών. Η ίδια φέρεται μετά από όλα αυτά να δήλωσε: «Δε με φοβίζει ο θάνατος. Αλλά η ζωή με τρομάζει όσο τίποτα άλλο».
Κεραυνός –επτάκις- εν αιθρία
Ο Roy Sullivan, ένας φύλακας πάρκων στην Virginia των ΗΠΑ είναι υποψήφιος για το μεγαλύτερο σερί «καιρικών» ατυχιών, που κάνει τους δύο κεραυνούς της Rogers, παραπάνω, να μοιάζουν με μικροατύχημα. Επτά φορές ο Αμερικανός βίωσε το τίναγμα του κεραυνού, πράγμα που σημαίνει πως πέτυχε την μία πιθανότητα στις 22 επτάκις εκατομμύρια που έχει κάποιος να πάθει κάτι ανάλογο.
Η πρώτη του φορά ήταν το 1942, όταν βρισκόταν πάνω σε έναν πυργίσκο παρακολούθησης. Οι επόμενες φορές τον βρήκαν να οδηγεί σε ένα βουνό, να ψαρεύει, να απλώνει τα ρούχα στην αυλή του, ακόμη και στο εσωτερικό του σπιτιού του. Τραγική ειρωνία: σε ηλικία 71 ετών, ο Sullivan αυτοκτόνησε. Ίσως ήθελε να αποδείξει την ανικανότητα των κεραυνών να καταφέρουν το ίδιο αποτέλεσμα.
Η τύχη δεν ξέρει κολύμπι
Ευτυχώς ήξερε η Victoria Jessop, η οποία βρέθηκε όχι σε ένα, ούτε σε δύο, αλλά σε τρία μεγάλα ναυάγια των αρχών του 20ου αιώνα. Το 1911 εργαζόταν σαν καμαριέρα στο πολυτελές πλοίοOlympic. Στα μισά της διαδρομής, το πλοίο συγκρούστηκε με ένα πολεμικό σκάφος των ΗΠΑ. Σώα και αβλαβής, η Jessop πήρε «προαγωγή», καθώς προσελήφθη στον γνωστό σε όλους μας Τιτανικό. Η ιστορία, πάνω-κάτω, είναι γνωστή. Παγόβουνο-Τιτανικός 1-0, η Jessop αποχώρησε σε μία σωσίβια λέμβο, σώα και πάλι, και ο Cameron έκανε μία από τις μεγαλύτερες κινηματογραφικές επιτυχίες του. Επόμενος σταθμός, το πλοίο Britannic. Σωστά μαντέψατε: βούλιαξε και αυτό. Η «αβύθιστη» γυναίκα τελικά πέθανε σε μεγάλη ηλικία από φυσικά αίτια και οι στάχτες της σκορπίστηκαν στην θάλασσα, στοιχείο απόλυτα γνώριμο σε εκείνη.
Η επίμονη σφαίρα
Κάπου στα 1883, ο Harry Ziegland αποφάσισε να χωρίσει με την κοπέλα του. Εκείνη, πληγωμένη βαθύτατα, αυτοκτόνησε. Ο αδελφός της, μετά την τραγωδία, άρπαξε ένα όπλο, έσπευσε στο σπίτι του Ziegland, τον πυροβόλησε και στην συνέχεια αυτοπυροβολήθηκε. Ο μόνος επιζήσας, τελικά, ήταν ο Ziegland, καθώς η σφαίρα που προοριζόταν για εκείνον αστόχησε και καρφώθηκε στο δέντρο της αυλής του. Με αυτά τα δεδομένα, ο συγκεκριμένος άνδρας μάλλον τυχερός θα μπορούσε να χαρακτηριστεί. Πολλά χρόνια μετά, όμως, στην προσπαθειά του να ξεφορτωθεί το γέρικο δέντρο με δυναμίτη, η σφαίρα επαναπυροδοτήθηκε και βρήκε τελικά τον στόχο της, έστω και ετεροχρονισμένα, περνώντας μέσα από το κεφάλι του Ziegland. Άμα δεν σε θέλει…
http://news247.gr/kosmos/news/mhnyma_elpidas_gia_ena_kalytero_ayrio.734366.html
Το πνεύμα των Χριστουγέννων
Ο διάσημος συγγραφέας Bernard Hare βίωσε μία περίεργη ιστορία το 1982. Μία γνωριμία τον έκανε να κατανοήσει διαφορετικά τη ζωή και να αντιμετωπίζει με κατανόηση τους συνανθρώπους και τους συναδέλφους του. Μία ιστορία - μάθημα ζωής για χιλιάδες νέους. Η ιστορία δημοσιεύεται στο BBCΜια πράξη καλοσύνης και ευγένειας που συνέβη στη ζωή του διάσημου γνωστού συγγραφέα Bernard Hare το 1982 έμελλε να αλλάξει συθέμελα τη ζωή του και τον τρόπο αντίληψης της καθημερινότητάς του.Λίγα χρόνια αργότερα, ο τότε φοιτητής που ζούσε βόρεια του Λονδίνου στην Αγγλία, αποφασίζει να διηγηθεί με λεπτομέρεια την ιστορία, προκειμένου να εμπνεύσει δεκάδες νέους, που ζουν σε μία ιδιαίτερα δύσκολη εποχή.Η ιστορία που ακολουθεί αποτελεί την κατάθεση ψυχής του συγγραφέα και ένα μάθημα για τις επόμενες γενιές:Λονδίνο 1982Νωρίς το απόγευμα σήμερα, η αστυνομία κάλεσε στο σπίτι μου, αλλά δεν απάντησα. Είχα μέρες να πληρώσω το ενοίκιο και ήμουν σίγουρος ότι το τηλεφώνημα, θα σήμανε και την έξωσή μου από το σπίτι.Μετά από κάποια λεπτά βέβαια, σκέφτηκα: «Και αν πρόκειται για τη μητέρα μου; Αν έπαθε τίποτα κακό;». Τον τελευταίο καιρό άλλωστε, δεν αισθάνονταν και πολύ καλά.Τα κινητά τηλέφωνα δεν είχαν ακόμα εφευρεθεί και στο σπίτι που έμενα σαν νεαρός φοιτητής, δεν υπήρχε καν σταθερό τηλέφωνο.Έτρεξα αμέσως στον πλησιέστερο τηλεφωνικό θάλαμο. Σχημάτισα το νούμερο του πατρικού μου σπιτιού στο Leeds και λίγα δευτερόλεπτα αργότερα, στην άλλη άκρη του τηλεφώνου, η φωνή του πατέρα μου, που έβγαινε μετά δυσκολίας, ακούστηκε να λέει: «Γύρνα σπίτι γιε μου. Η μητέρα σου δεν είναι και πολύ καλά. Τη μεταφέραμε στο νοσοκομείο και οι γιατροί αμφιβάλλουν αν θα τα καταφέρει να ζήσει για πολύ ακόμα».Έκλεισα το τηλέφωνο σχεδόν σοκαρισμένος από τη δυσάρεστη είδηση. Έτρεξα στο σιδηροδρομικό σταθμό. Δεν κατάφερα όμως να προλάβω το τελευταίο τρένο για Leeds. Έκλεισα εισιτήριο για το επόμενο, που θα με οδηγούσε στην περιοχή του Peterborough και από εκεί θα έπαιρνα άλλο τρένο για τον τελικό προορισμό μου.Η απόγνωση και η αγωνία μου να φτάσω σπίτι ξεπερνούσε κάθε φαντασία. Ωστόσο, τα ελάχιστα χρήματά μου δεν έφταναν για να πάρω ταξί από το Peterborough μέχρι το σπίτι των γονιών μου και την αγκαλιά της μητέρας μου. Θα μπορούσα να κάνω auto stop, μέχρι και να κλέψω χρήματα, προκειμένου να φτάσω στο σπίτι και να δω την μητέρα μου για τελευταίο φορά.Επιβιβάστηκα στο τρένο και την ώρα του ελέγχου των εισιτηρίων, ο υπεύθυνος κοντοστάθηκε δίπλα μου και με ρώτησε: «Μήπως δεν αισθάνεστε καλά; Σας συμβαίνει τίποτα;». Τα μάτια μου ήταν κόκκινα, φαινόμουν κουρασμένος και η αγωνία σίγουρα με είχε καταβάλλει. «Μπορώ να βοηθήσω σε κάτι;».«Ναι θέλω κάτι. Να κοιτάξετε τη δουλειά σας και μην ασχολείστε με άλλους», ήταν η απάντησή μου, καθώς δεν είχα όρεξη να ανοίξω κουβέντα.«Εάν μπορώ να βοηθήσω σε κάτι πάντως, θα το κάνω με προθυμία. Αυτή είναι η δουλειά μου και γι’ αυτό άλλωστε, αμείβομαι», συνέχισε επίμονα ο εισπράκτορας.Αν και στην αρχή σκέφτηκα να του μιλήσω σκληρά, προκειμένου να καταλάβει ότι δεν έχω διάθεση να μιλήσω σε κανέναν, αργότερα κατάλαβα ότι δεν είχε και πολύ άδικο. Περνούσα όλα τα στάδια της θλίψης ταυτόχρονα: άρνηση, θυμό, ενοχή, απογοήτευση, τα πάντα… εκτός από αποδοχή και κατανόηση για τους άλλους.Ωστόσο, λίγα λεπτά αργότερα, αποφάσισα να του πω όλη την αλήθεια και να του διηγηθώ την προσωπική μου ιστορία, προκειμένου να καταλάβει τι ακριβώς συνέβαινε μαζί μου.«Κοιτάξτε, η μαμά μου νοσηλεύεται στο νοσοκομείο. Οι γιατροί δεν της έδωσαν πολλά περιθώρια ζωής και είπαν πως μπορεί να μην βγάλει την βραδιά. Δεν είμαι σίγουρος ότι θα προλάβω τη σύνδεση από το Peterborough στο Leeds. Και η ανάγκη να φτάσω σπίτι απόψε κιόλας το βράδυ είναι μεγάλη. Ή σήμερα ή ποτέ. Και είναι πολύ ευγενικό εκ μέρους σας που δεν με αφήνετε μόνο, αλλά δεν έχω καμία όρεξη να το συζητήσω άλλο. Είμαι αρκετά αναστατωμένος», του εξήγησα ευγενικά.«Θα σε αφήσω μόνο σου, αγόρι μου. Οι στιγμές που περνάς είναι πραγματικά δύσκολες. Εύχομαι να προλάβεις την ανταπόκριση των τρένων και να φτάσεις έγκαιρα στον προορισμό σου», μου απάντησε ανήσυχα ο ίδιος.Έμεινα μόνος και εξακολουθούσα να κοιτάζω έξω από το παράθυρο το σκοτάδι που γίνονταν ανυπόφορο. Όμως η ηρεμία κράτησε για λίγο.Την αναζήτηση της προσωπικής μου γαλήνης διέκοψε και πάλι η φωνή του ελεγκτή. Δέκα μόλις λεπτά αργότερα, ο ελεγκτής επέστρεψε, μού άγγιξε το χέρι και ψιθυριστά μου είπε: «Ακούστε με προσεχτικά. Όταν φτάσουμε στο Peterborough, κατευθυνθείτε άμεσα στην πλατφόρμα 1. Το τρένο για το Leeds θα σας περιμένει εκεί».Έμεινα άναυδος από την πρόταση του ελεγκτή. Με αφέλεια τον ξαναρώτησα: «Έχει κάποια καθυστέρηση το τρένο; Τι ακριβώς έχει συμβεί;».«Δεν υπάρχει καμία καθυστέρηση στα δρομολόγια. Απλά επικοινώνησα με τον οδηγό της αμαξοστοιχίας. Τού εξήγησα τι ακριβώς συμβαίνει και προθυμοποιήθηκαν να σταματήσουν το τρένο για εσάς. Θα σας περιμένουν. Η αναχώρηση θα πραγματοποιηθεί μονάχα μετά την επιβίβασή σας σε αυτό», τόνισε ο υπάλληλος.Και συνέχισε: «Αν και είμαι σίγουρος ότι οι λοιποί επιβάτες θα παραπονιούνται για την καθυστέρηση της αναχώρησης, αυτό που έχει πρώτιστη σημασία είναι να φτάσετε στον προορισμό σας. Αυτό μετράει τώρα», είπε ο ελεγκτής και συνέχισε τη δουλειά του. Λίγα βαγόνια παρακάτω η φωνή του ακούγονταν καθαρά: «Τα εισιτήριά σας παρακαλώ!».Δεν είχα πραγματικά λόγια να τον ευχαριστήσω. Έτρεξα να τον προλάβω. Να τον βρω και να του δώσω ό, τι αξίας αντικείμενο είχα πάνω μου. Τα κλειδιά του σπιτιού μου, το δίπλωμα οδήγησης, τα ελάχιστα χρήματα μου… αλλά ήξερα ότι με την κίνησή μου αυτή, θα προσβάλλονταν. Η γνώμη μου για τον γνωστό – άγνωστο είχε αλλάξει ριζικά.Συνέλαβα τον εαυτό μου να τρέχει στους διαδρόμους του σιδηρόδρομου σαν τρελός. Μόλις τον εντόπισα, ανάμεσα σε δεκάδες ανθρώπους, τον άρπαξα από το χέρι και ψέλλισα μερικές λέξεις: «Εμ… ήθελα μόνο να σας πω ότι...».«Δεν είναι ανάγκη να μου πεις τίποτε άλλο. Καταλαβαίνω πόσο υπόχρεος νιώθεις», είπε, με το ζεστό χαμόγελό του και γεμάτος κατανόηση.Πριν γυρίσει την πλάτη του και απομακρυνθεί, μου είπε μόνο μία φράση: «Για να με ευχαριστήσεις, υπάρχει τρόπος. Την επόμενη φορά που θα δεις κάποιον συνάνθρωπό σου να έχει πρόβλημα, θέλω να μου υποσχεθείς ότι θα κάνεις τα πάντα για να τον βοηθήσεις και ότι δεν θα τον εγκαταλείψεις. Και αν αναζητήσουν και εκείνοι τρόπο να σε ευχαριστήσουν, απάντησέ τους με τον ίδιο τρόπο. Και τότε θα δεις πόσο καλύτερος θα γίνει ο κόσμος μας».Έφτασα στο σπίτι νωρίς το πρωί της επόμενης μέρας. Ήμουν στο πλευρό της μητέρας μου, όταν άφησε την τελευταία της πνοή και ξεκίνησε το μακρινό της ταξίδι για τον άλλο κόσμο.Ακόμα και σήμερα, δεν μπορώ να μην θυμάμαι τον άνθρωπο εκείνης της βραδιάς, που ούτε το όνομά του δεν κατάφερα να μάθω και με τη βοήθεια του οποίου κατάφερα να φτάσω έγκαιρα στον προορισμό μου.Η συνάντησή μου με τον καλό Σαμαρείτη, με μετέτρεψε από έναν εγωιστή, σε ένα αξιοπρεπές και ταπεινό ανθρώπινο ον, αλλά χρειάστηκε χρόνος. Και μάλιστα αρκετός.«Τον έχω ξεπληρώσει για την εξυπηρέτησή του χιλιάδες φορές από τότε. Καθημερινά λέω στους νέους ανθρώπους, με τους οποίους συνεργάζομαι και θα συνεχίσω να το κάνω μέχρι την ημέρα που θα πεθάνω, ότι, δεν μου χρωστούν τίποτα. Τίποτα απολύτως. Αλλά αν νομίζετε ότι μου οφείλετε πολλά, θα σας δώσω το συμβουλή που ο καλός εισπράκτορας έδωσε και σε εμένα:«Μεταφέρετε το μήνυμα της αλληλοκατανόησης και της αλληλοβοήθειας παντού».
Μια πράξη καλοσύνης και ευγένειας που συνέβη στη ζωή του διάσημου γνωστού συγγραφέα Bernard Hare το 1982 έμελλε να αλλάξει συθέμελα τη ζωή του και τον τρόπο αντίληψης της καθημερινότητάς του.
Λίγα χρόνια αργότερα, ο τότε φοιτητής που ζούσε βόρεια του Λονδίνου στην Αγγλία, αποφασίζει να διηγηθεί με λεπτομέρεια την ιστορία, προκειμένου να εμπνεύσει δεκάδες νέους, που ζουν σε μία ιδιαίτερα δύσκολη εποχή.
Η ιστορία που ακολουθεί αποτελεί την κατάθεση ψυχής του συγγραφέα και ένα μάθημα για τις επόμενες γενιές:
Λονδίνο 1982
Νωρίς το απόγευμα σήμερα, η αστυνομία κάλεσε στο σπίτι μου, αλλά δεν απάντησα. Είχα μέρες να πληρώσω το ενοίκιο και ήμουν σίγουρος ότι το τηλεφώνημα, θα σήμανε και την έξωσή μου από το σπίτι.
Μετά από κάποια λεπτά βέβαια, σκέφτηκα: «Και αν πρόκειται για τη μητέρα μου; Αν έπαθε τίποτα κακό;». Τον τελευταίο καιρό άλλωστε, δεν αισθάνονταν και πολύ καλά.
Τα κινητά τηλέφωνα δεν είχαν ακόμα εφευρεθεί και στο σπίτι που έμενα σαν νεαρός φοιτητής, δεν υπήρχε καν σταθερό τηλέφωνο.
Έτρεξα αμέσως στον πλησιέστερο τηλεφωνικό θάλαμο. Σχημάτισα το νούμερο του πατρικού μου σπιτιού στο Leeds και λίγα δευτερόλεπτα αργότερα, στην άλλη άκρη του τηλεφώνου, η φωνή του πατέρα μου, που έβγαινε μετά δυσκολίας, ακούστηκε να λέει: «Γύρνα σπίτι γιε μου. Η μητέρα σου δεν είναι και πολύ καλά. Τη μεταφέραμε στο νοσοκομείο και οι γιατροί αμφιβάλλουν αν θα τα καταφέρει να ζήσει για πολύ ακόμα».
Έκλεισα το τηλέφωνο σχεδόν σοκαρισμένος από τη δυσάρεστη είδηση. Έτρεξα στο σιδηροδρομικό σταθμό. Δεν κατάφερα όμως να προλάβω το τελευταίο τρένο για Leeds. Έκλεισα εισιτήριο για το επόμενο, που θα με οδηγούσε στην περιοχή του Peterborough και από εκεί θα έπαιρνα άλλο τρένο για τον τελικό προορισμό μου.
Η απόγνωση και η αγωνία μου να φτάσω σπίτι ξεπερνούσε κάθε φαντασία. Ωστόσο, τα ελάχιστα χρήματά μου δεν έφταναν για να πάρω ταξί από το Peterborough μέχρι το σπίτι των γονιών μου και την αγκαλιά της μητέρας μου. Θα μπορούσα να κάνω auto stop, μέχρι και να κλέψω χρήματα, προκειμένου να φτάσω στο σπίτι και να δω την μητέρα μου για τελευταίο φορά.
Επιβιβάστηκα στο τρένο και την ώρα του ελέγχου των εισιτηρίων, ο υπεύθυνος κοντοστάθηκε δίπλα μου και με ρώτησε: «Μήπως δεν αισθάνεστε καλά; Σας συμβαίνει τίποτα;». Τα μάτια μου ήταν κόκκινα, φαινόμουν κουρασμένος και η αγωνία σίγουρα με είχε καταβάλλει. «Μπορώ να βοηθήσω σε κάτι;».
«Ναι θέλω κάτι. Να κοιτάξετε τη δουλειά σας και μην ασχολείστε με άλλους», ήταν η απάντησή μου, καθώς δεν είχα όρεξη να ανοίξω κουβέντα.
«Εάν μπορώ να βοηθήσω σε κάτι πάντως, θα το κάνω με προθυμία. Αυτή είναι η δουλειά μου και γι’ αυτό άλλωστε, αμείβομαι», συνέχισε επίμονα ο εισπράκτορας.
Αν και στην αρχή σκέφτηκα να του μιλήσω σκληρά, προκειμένου να καταλάβει ότι δεν έχω διάθεση να μιλήσω σε κανέναν, αργότερα κατάλαβα ότι δεν είχε και πολύ άδικο. Περνούσα όλα τα στάδια της θλίψης ταυτόχρονα: άρνηση, θυμό, ενοχή, απογοήτευση, τα πάντα… εκτός από αποδοχή και κατανόηση για τους άλλους.
Ωστόσο, λίγα λεπτά αργότερα, αποφάσισα να του πω όλη την αλήθεια και να του διηγηθώ την προσωπική μου ιστορία, προκειμένου να καταλάβει τι ακριβώς συνέβαινε μαζί μου.
«Κοιτάξτε, η μαμά μου νοσηλεύεται στο νοσοκομείο. Οι γιατροί δεν της έδωσαν πολλά περιθώρια ζωής και είπαν πως μπορεί να μην βγάλει την βραδιά. Δεν είμαι σίγουρος ότι θα προλάβω τη σύνδεση από το Peterborough στο Leeds. Και η ανάγκη να φτάσω σπίτι απόψε κιόλας το βράδυ είναι μεγάλη. Ή σήμερα ή ποτέ. Και είναι πολύ ευγενικό εκ μέρους σας που δεν με αφήνετε μόνο, αλλά δεν έχω καμία όρεξη να το συζητήσω άλλο. Είμαι αρκετά αναστατωμένος», του εξήγησα ευγενικά.
«Θα σε αφήσω μόνο σου, αγόρι μου. Οι στιγμές που περνάς είναι πραγματικά δύσκολες. Εύχομαι να προλάβεις την ανταπόκριση των τρένων και να φτάσεις έγκαιρα στον προορισμό σου», μου απάντησε ανήσυχα ο ίδιος.
Έμεινα μόνος και εξακολουθούσα να κοιτάζω έξω από το παράθυρο το σκοτάδι που γίνονταν ανυπόφορο. Όμως η ηρεμία κράτησε για λίγο.
Την αναζήτηση της προσωπικής μου γαλήνης διέκοψε και πάλι η φωνή του ελεγκτή. Δέκα μόλις λεπτά αργότερα, ο ελεγκτής επέστρεψε, μού άγγιξε το χέρι και ψιθυριστά μου είπε: «Ακούστε με προσεχτικά. Όταν φτάσουμε στο Peterborough, κατευθυνθείτε άμεσα στην πλατφόρμα 1. Το τρένο για το Leeds θα σας περιμένει εκεί».
Έμεινα άναυδος από την πρόταση του ελεγκτή. Με αφέλεια τον ξαναρώτησα: «Έχει κάποια καθυστέρηση το τρένο; Τι ακριβώς έχει συμβεί;».
«Δεν υπάρχει καμία καθυστέρηση στα δρομολόγια. Απλά επικοινώνησα με τον οδηγό της αμαξοστοιχίας. Τού εξήγησα τι ακριβώς συμβαίνει και προθυμοποιήθηκαν να σταματήσουν το τρένο για εσάς. Θα σας περιμένουν. Η αναχώρηση θα πραγματοποιηθεί μονάχα μετά την επιβίβασή σας σε αυτό», τόνισε ο υπάλληλος.
Και συνέχισε: «Αν και είμαι σίγουρος ότι οι λοιποί επιβάτες θα παραπονιούνται για την καθυστέρηση της αναχώρησης, αυτό που έχει πρώτιστη σημασία είναι να φτάσετε στον προορισμό σας. Αυτό μετράει τώρα», είπε ο ελεγκτής και συνέχισε τη δουλειά του. Λίγα βαγόνια παρακάτω η φωνή του ακούγονταν καθαρά: «Τα εισιτήριά σας παρακαλώ!».
Δεν είχα πραγματικά λόγια να τον ευχαριστήσω. Έτρεξα να τον προλάβω. Να τον βρω και να του δώσω ό, τι αξίας αντικείμενο είχα πάνω μου. Τα κλειδιά του σπιτιού μου, το δίπλωμα οδήγησης, τα ελάχιστα χρήματα μου… αλλά ήξερα ότι με την κίνησή μου αυτή, θα προσβάλλονταν. Η γνώμη μου για τον γνωστό – άγνωστο είχε αλλάξει ριζικά.
Συνέλαβα τον εαυτό μου να τρέχει στους διαδρόμους του σιδηρόδρομου σαν τρελός. Μόλις τον εντόπισα, ανάμεσα σε δεκάδες ανθρώπους, τον άρπαξα από το χέρι και ψέλλισα μερικές λέξεις: «Εμ… ήθελα μόνο να σας πω ότι...».
«Δεν είναι ανάγκη να μου πεις τίποτε άλλο. Καταλαβαίνω πόσο υπόχρεος νιώθεις», είπε, με το ζεστό χαμόγελό του και γεμάτος κατανόηση.
Πριν γυρίσει την πλάτη του και απομακρυνθεί, μου είπε μόνο μία φράση: «Για να με ευχαριστήσεις, υπάρχει τρόπος. Την επόμενη φορά που θα δεις κάποιον συνάνθρωπό σου να έχει πρόβλημα, θέλω να μου υποσχεθείς ότι θα κάνεις τα πάντα για να τον βοηθήσεις και ότι δεν θα τον εγκαταλείψεις. Και αν αναζητήσουν και εκείνοι τρόπο να σε ευχαριστήσουν, απάντησέ τους με τον ίδιο τρόπο. Και τότε θα δεις πόσο καλύτερος θα γίνει ο κόσμος μας».
Έφτασα στο σπίτι νωρίς το πρωί της επόμενης μέρας. Ήμουν στο πλευρό της μητέρας μου, όταν άφησε την τελευταία της πνοή και ξεκίνησε το μακρινό της ταξίδι για τον άλλο κόσμο.
Ακόμα και σήμερα, δεν μπορώ να μην θυμάμαι τον άνθρωπο εκείνης της βραδιάς, που ούτε το όνομά του δεν κατάφερα να μάθω και με τη βοήθεια του οποίου κατάφερα να φτάσω έγκαιρα στον προορισμό μου.
Η συνάντησή μου με τον καλό Σαμαρείτη, με μετέτρεψε από έναν εγωιστή, σε ένα αξιοπρεπές και ταπεινό ανθρώπινο ον, αλλά χρειάστηκε χρόνος. Και μάλιστα αρκετός.
«Τον έχω ξεπληρώσει για την εξυπηρέτησή του χιλιάδες φορές από τότε. Καθημερινά λέω στους νέους ανθρώπους, με τους οποίους συνεργάζομαι και θα συνεχίσω να το κάνω μέχρι την ημέρα που θα πεθάνω, ότι, δεν μου χρωστούν τίποτα. Τίποτα απολύτως. Αλλά αν νομίζετε ότι μου οφείλετε πολλά, θα σας δώσω το συμβουλή που ο καλός εισπράκτορας έδωσε και σε εμένα:
«Μεταφέρετε το μήνυμα της αλληλοκατανόησης και της αλληλοβοήθειας παντού».
_______________________________
Ανδρέας Παπανδρέου – O «αείμνηστος» δημαγωγός με το ζιβάγκο
Το οικονομικό παρόν μας, πυρήνας της κοινωνικής οργής, είναι αποτέλεσμα της καταστροφικής πολιτικής και ανευθυνότητας κυρίως ενός ανθρώπου, ενός μεγάλου λαοπλάνου, δημαγωγού, που το αεροπλάνο έφερε στην Ελλάδα, ως κάποιον από τους μεγαλύτερους οικονομολόγους διεθνώς: Του Ανδρέα Παπανδρέου.
Ένας χαρισματικός άνθρωπος ο οποίος ευτέλισε λυπηρά, στον μέγιστο βαθμό την έννοια πολιτική, αξιοκρατία, αξιοπιστία, ανέδειξε την διαφθορά και την διγλωσσία και αδιαφόρησε εν τοις πράγμασιν για τους θεσμούς, πλασάροντας τον εαυτό του ως τον μέγιστο αναμορφωτή. Και άλλα πολλά. Λατρεύτηκε όμως γιατί χάιδεψε μαεστρικά τα αυτιά, τις τσέπες και τα πάθη μας. Και η ιστορία τα φέρνει, η πολιτική του η οποία τάχα θα έφερνε την αλλαγή και την αναδιανομή του πλούτου υπέρ των κοινωνικά αδυνάτων, «ο λαός στην εξουσία», να προκαλεί τώρα την μεγαλύτερη κοινωνική αναταραχή της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας εις βάρος αυτών που δήθεν προστάτευσε.
Θα μπορούσε ο Ανδρέας Παπανδρέου να «αγνοεί» τις συνέπειες της καταστροφικής πολιτικής του στην οικονομία; Τις ΚΟΙΝΩΝΙΚΕΣ και ΕΘΝΙΚΕΣ συνέπειες, εννοώ.
Έχοντας λάβει διπλώματα από το Πανεπιστήμιο Αθηνών (Νομική Σχολή) το 1940, από το Χάρβαρντ (Μ.Α. Μάστερ Οικονομικών) το 1942 και Ph.D. Οικονομικών το 1943, ειδίκευση στην Οικονομική Θεωρία και Μέθοδο, στη Βιομηχανική Οργάνωση, στη Θεωρία και Μέθοδο της Οικονομικής Πολιτικής και Προγραμματισμού, στα Συγκριτικά Οικονομικά Συστήματα, στην Οικονομική Ανάπτυξη και επίσης Honoris Causa, διπλώματα από το Πανεπιστήμιο Γιορκ(Καναδάς), το φημισμένο Πανεπιστήμιο Χούμπολντ του Βερολίνου, το Πανεπιστήμιο της Κρακοβίας (Πολωνία), το Πανεπιστήμιο της Μόσχας, το Πανεπιστήμιο της Μπολόνια (Ιταλία)… Έχοντας υπάρξει μέλος της Αμερικανικής και Αγγλικής Εταιρείας Οικονομικών Επιστημών, μέλος της Ελληνικής Εταιρείας Οικονομικών Επιστημών και μέλος της Οικονομετρικής Εταιρείας… Έχοντας υπηρετήσει ως ακαδημαϊκός στις εξής θέσεις κατά χρονική σειρά:
Υφηγητής, Πανεπιστήμιο Χάρβαρντ,
Τεχνικός Σύμβουλος της Ελληνικής Αντιπροσωπείας στο Bretton Woods όπου ιδρύθηκε η Διεθνής Τράπεζα (World Bank) και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (IMF),
Τεχνικός Σύμβουλος της Ελληνικής Αντιπροσωπείας στην ίδρυση των Ηνωμένων Εθνών,
Ομότιμος Καθηγητής στο Πανεπιστήμιο της Μινεσότα,
Ομότιμος Καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Νορθγουέστερν,
Τακτικός Καθηγητής στο Πανεπιστήμιο της Μινεσότα,
Faculty Research Fellow Αμερικανικού Συμβουλίου Κοινωνικών Ερευνών,
Καθηγητής στο Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνια,
Κοσμήτορας της Οικονομικής Σχολής του Berkeley California,
Σύμβουλος στο Αμερικανικό Υπουργείο Δικαιοσύνης, Δ/νση Antitrust (Department of Justice, Antitrust Division),
Guggenheim και Fulbright Fellow,
Καθηγητής Οικονομικών στο Πανεπιστήμιο της Στοκχόλμης,
Καθηγητής Οικονομικών στο Πανεπιστήμιο Γιορκ του Καναδά,
και εν τέλει (1970-71) Καθηγητής στο Πανεπιστήμιου του Michigan, Ann Arbor (Visiting Professor).
Τεχνικός Σύμβουλος της Ελληνικής Αντιπροσωπείας στο Bretton Woods όπου ιδρύθηκε η Διεθνής Τράπεζα (World Bank) και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (IMF),
Τεχνικός Σύμβουλος της Ελληνικής Αντιπροσωπείας στην ίδρυση των Ηνωμένων Εθνών,
Ομότιμος Καθηγητής στο Πανεπιστήμιο της Μινεσότα,
Ομότιμος Καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Νορθγουέστερν,
Τακτικός Καθηγητής στο Πανεπιστήμιο της Μινεσότα,
Faculty Research Fellow Αμερικανικού Συμβουλίου Κοινωνικών Ερευνών,
Καθηγητής στο Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνια,
Κοσμήτορας της Οικονομικής Σχολής του Berkeley California,
Σύμβουλος στο Αμερικανικό Υπουργείο Δικαιοσύνης, Δ/νση Antitrust (Department of Justice, Antitrust Division),
Guggenheim και Fulbright Fellow,
Καθηγητής Οικονομικών στο Πανεπιστήμιο της Στοκχόλμης,
Καθηγητής Οικονομικών στο Πανεπιστήμιο Γιορκ του Καναδά,
και εν τέλει (1970-71) Καθηγητής στο Πανεπιστήμιου του Michigan, Ann Arbor (Visiting Professor).
Η θέση της Ελλάδα τότε, άμα τη αναλήψει από τον οραματιστή και οικονομολόγο ήταν η μέρα με τη νύχτα (που μας παρέδωσε). Ήταν δε άκρως ανταγωνιστική και το μόνο που έλειπε από την οικονομία τότε ήταν οι λεγόμενες διαρθρωτικές αλλαγές. Ο τεράστιος, παράλογος και αχρείαστος δανεισμός είναι ως φαινόμενο τόσο ύποπτος και τόσο κραυγαλέα αντεθνικός και δυσώδης που καμία δικαιολογία δεν μπορεί να τον δικαιώσει.
Δεν χρειάζεται ούτε γνώσεις οικονομικές να έχεις, ούτε βαθυστόχαστος οραματιστής να είσαι, για να δεις με κοινό νου, το έγκλημα και την πραγματικότητα. Διότι, 30 χρόνια τώρα, ο Ανδρέας Παπανδρέου προστατεύθηκε και εξυμνήθηκε διότι «έφερε το κοινωνικό κράτος στην Ελλάδα και τεράστιες θεσμικές αλλαγές, ενώ βοήθησε τον απλό άνθρωπο». Τα σφάλματα του «ξεχάστηκαν» ακόμη και από τους ίδιους του τους αντιπάλους. Και κάποια στιγμή, οι «ελπίδες του έθνους» αλληλοκοιτάζονται με δέος…
Με την ψυχραιμία των δεκαετιών που παρήλθαν, ας δούμε τι ακόμα συνέβη. Αντλώ τα στοιχεία από το βιβλίο του Νικ. Καραβίτη «Δημόσιο Χρέος και Έλλειμμα». Ο Καραβίτης είναι ακαδημαϊκός, καθηγητής της Παντείου και το βιβλίο του κυκλοφόρησε το 2008.
Κοιτάμε αρχικά την ιστορία των Δημόσιων Δαπανών στην Ελλάδα. Με ψυχρά στοιχεία και νούμερα, μακριά από μικροπολιτικές και άλλες σκοπιμότητες. Το 1960 η Ελλάδα έδιδε μηδέν (0) σε τόκους, ως ποσοστό των δαπανών της. Το ποσοστό των δαπανών που αποδίδαμε σε τόκους ανήλθε σε 2,6% κατά την πτώση της Χούντας. Και σε 5,7% άμα τη αναλήψει της εξουσίας από τον «Ανδρέα».
Τα τελευταία 50 χρόνια, το υψηλότερο ποσοστό των δημοσίων δαπανών που κατέληγε σε εξόφληση των ΤΟΚΩΝ από τα δανεικά μας μόνο, καταγράφεται 10 χρόνια μετά. Με την ολοκλήρωση της διακυβέρνησης από τον κ. οικονομολόγο εξ Αμερικής, οι τόκοι εκρήγνυνται. Στην διετία 1982-3 ο κ. Παπανδρέου υπερδιπλασίασε τις κοινωνικές δαπάνες σε μία νύχτα (τα υψηλότερα ποσοστά όμως, για τις κοινωνικές δαπάνες καταγράφηκαν αργότερα). Ο λαός πίνει νερό στο όνομα του λαοπρόβλητου. Ο συνδυασμός της γοητευτικής ρητορίας και του σκορπίσματος δημόσιου (δανεικού) χρήματος ήταν καταλυτικός. Παρ’ όλα αυτά, ας μην παραβλέπουμε, ότι ο κ. οικονομολόγος, είχε την (δημοσιονομική) δυνατότητα να πράξει ό,τι έπραξε. Διότι το χρέος ήταν μόλις στο 40% του ΑΕΠ το 1983 (ήδη, βέβαια, σε 2 χρόνια διακυβέρνησης από 24% του ΑΕΠ είχε ανέλθει σχεδόν στο διπλάσιο).
Μικροπολιτικά και βραχυπρόθεσμα αυτό βοήθησε σημαντικά στην «δημόσια εικόνα» του κ.οραματιστή, καθώς, 40% αύξηση σε μισθούς και συντάξεις είναι μάνα εξ ουρανού για οποιονδήποτε κυβερνήτη, για το «σήμερα» και το «τώρα» του. Το θέμα είναι τι επιπτώσεις έχει σε βάθος χρόνου. Πλέον δεν μας είναι άγνωστες. Τις βιώνουμε με τον χειρότερο τρόπο. Την ίδια περίοδο επίσης, λόγω της υπερδιόγκωσης του χρέους, το νόμισμα μας υποτιμάται συνολικά κατά 30%. Και συνακόλουθα, η αξία των αγαθών και των καταθέσεων, η αξία των εισαγωγών κ.λπ. Αν μιλήσουμε για κρατική ανάπτυξη πάντως, την τελευταία 50ετία σύμφωνα με τον Καραβίτη, το μεγαλύτερο ποσοστό των κρατικών επενδύσεων καταγράφεται στις αρχές του ’60 και στα χρόνια της χούντας. Αυτό και μόνο είναι απαξιωτικό για το πολιτικοικονομικό μας σύστημα.
Η Ελλάδα φτάνει από το 0% του 1960 να αναλώνει το 25% και πλέον των δαπανών της το 1994, σε τόκους. Δανειζόταν, δανειζόταν και δανειζόταν. Για να διορίζουν, να τρώνε, να τρώνε, να τρώνε. Ούτε για ανάπτυξη ούτε για επενδύσεις. Για πελατειακούς σκοπούς και μόνο. O δανεισμός της χώρας την ίδια περίοδο εκτοξεύτηκε. Ποτέ άλλοτε η Ελλάδα δεν δανείστηκε τόσο (% του ΑΕΠ). Αυτό λέει ότι κάποιος (όποιος και να ήταν αυτός, ακόμα κι αν δεν ξέραμε ποιος) ήρθε, άλωσε τα δημόσια ταμεία και έκτοτε το Δημόσιο Χρέος παραπαίει και φυσικά μαζί του πλέον και ολόκληρη η χώρα.
Βλέπουν ακόμα και οι τυφλοί λοιπόν, τι έγινε σε αυτά τα 14 χρόνια. Εκτόξευση δανεισμού. Εκτόξευση των τόκων για αποπληρωμή του δανεισμού. Εκτόξευση του δημοσίου χρέους. Αποστέρηση των χρημάτων για δημόσιες δαπάνες για να αποπληρώνεται ο δανεισμός αυτός.Καθίζηση της δημοσιονομικής εικόνας. Το χρέος αυξήθηκε ως ποσοστό του ΑΕΠ 4 φορές περίπου σε μια δεκαετία. Επειδή όμως αυξήθηκε και το ΑΕΠ ενδιάμεσα, η ονομαστική αύξηση του χρέους ήταν πολλαπλάσια. Πού πήγαν τα λεφτά; Δεν είναι «αλητεία» να καθιστάς την χώρα σου, τόσο σύντομα και τόσο αδυσώπητα ένα υπερδανεισμένο «τσουλάκι» στο διεθνές πιστωτικό κατεστημένο; Και μάλιστα άνευ λόγου και αιτίας; Αυτό, κύριοι, δεν είναι «αλητεία»;
Η παπανδρεϊκή δημαγωγία ήταν τέτοια την εποχή εκείνη που ενώ από την μία λ.χ. οι προσλήψεις στο δημόσιο υπερδιπλασιάζονταν, οι παροχές και τα ρουσφέτια όπως και τα σκάνδαλα ήταν στην ημερήσια διάταξη (ειδικά στην δεύτερη τετραετία), ο ίδιος ο εμπρηστής δήλωνε πυροσβεστικά «Ή θα αφανίσουμε το δημόσιο χρέος ή το χρέος θα αφανίσει τη χώρα». Συνεπώς έλεγε, το δημόσιο χρέος που ΕΓΩ δημιούργησα θα σας αφανίσει.
Aν συνυπολογιστεί σε όλα τούτα, η τεράστια τρύπα του λεγόμενου πακέτου Ντελόρ, της ευρω-βοήθειας ύψους 1,5 τρις δρχ που κανείς δεν ξέρει που πήγε, το φαγοπότι εξελίσσεται σε πανηγύρι διονυσιακού χαρακτήρα. Αυτό το φαγοπότι που έστησε και ανέδειξε «νέους» οικονομικούς παράγοντες (αυτή ήταν η αναδιανομή του πλούτου, τελικά) και το οποίο ΣΤΕΡΗΣΕ την χώρα από τεράστια έργα υποδομής και αναπτυξιακά, τα οποία ήρθαν 25 χρόνια μετά και όταν η χώρα ήταν ήδη σε δεινή θέση. Και πόσοι έφαγαν και από δαύτα… Αναφέρομαι στην Ολυμπιάδα του 2004.
Ο λύκος φυλούσε λοιπόν τα πρόβατα και κανείς, ούτε λαός, ούτε αντιπολίτευση, ούτε ουδείς άλλος, μπόρεσε να αντισταθεί ή να το αποτρέψει. Από την άποψη αυτή είμαστε όλοι ιστορικά συνυπεύθυνοι. Η πολιτική ιστορία της Ελλάδας, ίδια σε ατέλειωτες κακόγουστες επαναλήψεις: Κάποιοι παρέπαιαν σε ψευτοδιλήμματα και κάποιοι εξήπταν τα πάθη. Σε συνθήκες παραισθήσεων και φανατισμού, λογική δεν υπάρχει και όφελος δεν βγαίνει. Ο βαθμός της υπαιτιότητας και οι επιπτώσεις των εγκληματικών αυτών πράξεων είναι τέτοιες που νομίζω δεν χρειάζονται ειδικότερο σχολιασμό.
Θα μπορούσαμε κάθε χρόνο να ξοδεύουμε άλλα τόσα σε σύγχρονα δίκτυα υποδομής, σύγχρονα σχολεία, νοσοκομεία, να έχουμε μια άριστα οργανωμένη διοίκηση, ένα αληθινά υγιές κράτος πρόνοιας και ασφαλιστικό σύστημα, το οποίο φευ, βούλιαξε με υπέρογκα ελλείμματα ακριβώς τότε, όταν η περιουσία των ταμείων έγινε πλιάτσικο, προς όφελος των κλαδικών όταν εθνικοποιήθηκαν (έγιναν κρατικές) επιχειρήσεις οι οποίες αργότερα έγιναν άντρο λεηλασίας για τον κομματικό στρατό κάθε εξουσίας έκτοτε, όταν στο απόγειο του βουλιάγματος των δημόσιων οικονομικών ο κ. οικονομολόγος έκραζε στο μπαλκόνι «Τσοβόλα δώστα όλα» και ο λαός στους δρόμους, παραληρούσε για τον κοινωνικά ευαίσθητο αρχηγό του.
Ποτέ η Ελλάδα δεν μπόρεσε έκτοτε να σηκώσει κεφάλι όσο αφορά την οικονομική της ανεξαρτησία (και όπως θα αποδειχθεί και την εθνική της, πρωτίστως). Αντιθέτως έφτασε 2 φορές στις πύλες του ΔΝΤ, μια το 1985 και μία το 1992. Ο κ. οικονομολόγος, ο οποίος αγνόησε την Βουλή καθ’ όλο το διάστημα της διακυβέρνησής του (κάθε φορά που έμπαινε μέσα ανοίγανε σαμπάνιες), ο οποίος πεισματικά αντιστάθηκε στην ελευθερία των ηλεκτρονικών μέσων, ο οποίος αρνήθηκε τον όποιο τηλεοπτικό διάλογο και έστησε το πιο κίτρινο κουκλοθέατρο που υπήρξε ποτέ εν Ελλάδι και ονομάστηκε «Αυριανισμός» («η εφημερίδα που γκρέμισε τον Καραμανλισμό» σύμφωνα με τον υπότιλό της, τότε, και η οποία εσχάτως στήριξε λυσσαλέα τον Καραμανλή το νεώτερο – βλ. δημοσιογραφικά ανεμολόγια, «νέοι οικονομικοί παράγοντες»), ο οποίος βούλιαξε αυτό που αποκαλείται «ευρύτερος δημόσιος τομέας» καθιστώντας όλες τις ΔΕΚΟ προβληματικές. Δηλαδή ζημιογόνες. Αυτός ο άνθρωπος εξυψώθηκε, διότι έκανε καλό μπαλκόνι (όπως λέμε κρεβάτι), έδωσε ό,τι υπήρχε και δεν υπήρχε για να κρατηθεί στην εξουσία, άλλαξε τελευταία στιγμή τον εκλογικό νόμο όταν έβλεπε ότι δεν υπήρχε καμία δυνατότητα επανεκλογής του το 1989, οδηγώντας την χώρα σε 3ετή ακυβερνησία και χάος, επιμηκύνοντας τον δημοσιονομικό μας μαρασμό, καταλήγοντας σοσιαλιστικά να κόβει βόλτες με το κότερο του Λούβαρη στο Αιγαίο παρέα με την γκόμενά του (δικαίωμα του το τελευταίο)…κ.λπ. κ.λπ. Στην δεκαετία εκείνη ανδρώθηκαν και καθιερώθηκαν πολλά από τα φυντάνια που σήμερα διαφεντεύουν, τάχα, «τον έλεγχο των πιο κρυφών κυττάρων μας»… Ένας εξ αυτών ο πατριώτης Γ. Καρατζαφέρης, ο οποίος απλά τότε δια της TV Press και του πλούσιου συγγραφικού του έργου, προλείαινε το έδαφος της πολιτικής του εκτόξευσης. Αβάσταχτη ελαφρότητα.
Το «ΠΑΣΟΚ του ΑΝΔΡΕΑ» ήρθε στην εξουσία το 1981…
- «Για να εξαλείψει την γραφειοκρατία» ενώ βούλιαξε το κράτος από τις προσλήψεις και δημιούργησε την πιο αργοκίνητη και συνάμα ξεδιάντροπη δημόσια διοίκηση.
- «Για να σταματήσει την ακρίβεια» όταν υποτίμησε 30% το νόμισμα και όταν ο μέσος πληθωρισμός την δεκαετία του 1970 ήταν 12%, ενώ τη δεκαετία του 1980 ανήλθε στο 20%.
- «Για να προστατεύσει τους μικρομεσαίους». Το κατά κεφαλήν πραγματικό εισόδημα εκφρασμένο σε δολάρια ΗΠΑ αυξήθηκε από 13.443$ το 1981 σε 14.148$ το 1989 δηλαδή σωρευτική αύξηση 5,2%. Ουσιαστικά απομειώθηκε περαιτέρω, λόγω των υποτιμήσεων και του υψηλότατου πληθωρισμού. Μία δραχμή το 1980 «άξιζε» 70 λεπτά το 1990, lλόγω της υποτίμησης) και τελικά γύρω στο μισό, λόγω του πληθωρισμού. Οι Έλληνες έχασαν τα μισά τους χρήματα χωρίς να το καταλάβουν. Επίσης, το κατά κεφαλήν πραγματικό εισόδημα απέκλινε σε σχέση με αυτό των άλλων χωρών της Ευρωπαϊκής Ένωσής των 15. Πιο συγκεκριμένα, το κατά κεφαλήν Α.Ε.Π. της Ελλάδας από το 63,8% του κοινοτικού μέσου όρου το 1981, υποχώρησε στο 55,6% το 1989. Η ανεργία από περίποιυ 4% ανήλθε σε 8%.
- «Για να ανοίξει τους ορίζοντες της παιδείας». Ουδέν σχόλιον.
- «Για να κατοχυρώσει την εθνική μας ανεξαρτησία». Επί τούτου: Η υποτέλεια στην οποία έχει οδηγηθεί από καιρού η χώρα και στην οποία σύρεται πλέον επισήμως ανερυθρίαστα με ανυπολόγιστες συνέπειες είναι προϊόν της πολιτικής αυτής. Η πολιτική που ασκήθηκε τότε και συνεχίστηκε ως επί το πλείστον χάριν της πολιτικής σκοπιμότητας και της ακατάπαυστης διασπάθισης του δημοσίου χρήματος έκτοτε, συνιστά μέγιστη εθνική μειοδοσία. Δείτε και παρακάτω.
Η ιστορία της Ελλάδας όμως, είναι γεμάτη από μειοδότες και σωτήρες. Από ρουφιάνους, λαοπρόβλητους, ουρανοκατέβατους και εθνάρχες. Και πάντα την «έξωθεν χείρα». Πολλοί εξ αυτών «κοσμούν» τις πλατείες μας, τα οδόσημα μας, ακόμη και τα βιβλία ιστορίας μας. Το έργο της εξωτερικής «βοήθειας» έχει επαναληφθεί τόσες φορές στην ελληνική ιστορία, που είναι τραγικό…
Πηγή και περισσότερα στοιχεία: epicurus2day.gr
Διαβάστε περισσότερα: http://www.pare-dose.net/?p=3707#ixzz18nCOPqlC
Διαβάστε περισσότερα: http://www.pare-dose.net/?p=3707#ixzz18nCOPqlC
