Της Αγγελίνας Χατζοπούλου
Αμφίβολο είναι αν ανάμεσα στη βαθιά οικονομική κρίση, την άνοδο των spreads, την αρπαγή του 13ου και 14ου μισθού, την πίεση της Ευρωπαϊκής Ένωσης αλλά και τα διάσημα διαζύγια και τις προσωπικές στιγμές των στάρλετ (πτυχές της ίδιας ελληνικής πραγματικότητας) θυμάται πια κανείς τους stagaires.
«Μαθησιακή εμπειρία» που έφτασε μέχρι και τα 5 χρόνια δουλειάς μέσω αλλεπάλληλων ανανεώσεων στον δημόσιο και ευρύτερο δημόσιο τομέα, με μισθό - πλαφόν των 400 και 500 ευρώ, χωρίς επιδόματα, χωρίς ένσημα, με δικαίωμα άδειας μόνο άνευ αποδοχών, χωρίς δικαίωμα συνδικαλισμού.
Νέοι και νέες που με συμβάσεις - φενάκη ένιωσαν για λίγο μόνο ότι ανήκουν σε ένα εργασιακό περιβάλλον, ότι μπορούν να προσφέρουν και ότι μπορούν να ζήσουν λίγο πιο αυτόβουλα διαχειριζόμενοι τον πενιχρό μισθό τους. «Παιδιά» που τα περισσότερα ζουν ακόμη στο παιδικό τους δωμάτιο και λογοδοτούν καθημερινά στους γονείς τους, αφού συνεχίζουν να είναι οι τροφοί τους - τι και αν είναι γύρω στα τριάντα, τι και να έχουν πτυχία ανώτατης σχολής, τι και αν κάθε βράδυ ονειρεύονται μια αυτόνομη ζωή.
Η πικρή αλήθεια είναι πως ήταν απεγνωσμένοι άνεργοι, έγιναν δέσμιοι προεκλογικών ρουσφετιών οι περισσότεροι με ένα πικρό ευχαριστώ στα χείλη, πήραν τη θέση τους σιωπηλά σε ένα γραφείο, τους αντιμετώπισαν σαν τους είλωτες της Δημόσιας Διοίκησης και μετά ξαναγύρισαν στην ανεργία.
Ένα ταξίδι σιωπηλό, με καταπιεσμένη οργή. Ανάμεικτα συναισθήματα δουλικής υποχρέωσης, ανασφάλειας, αλλά και ένα άδικο να τους πνίγει καθημερινά, όταν ο προϊστάμενος δεν αναφερόταν σε αυτούς με το όνομά τους αλλά σαν «stage» και τους ζητούσε να πάνε να του πληρώσουν τους λογαριασμούς.
Ναι, οι stagiaires μαθήτευσαν στο να κάνουν υπομονή και κοιτούσαν αλλού όταν οι «ψηλότεροι» σε ιεραρχία συμβασιούχοι (γιατί είναι ουτοπία η αλληλεγγύη ανάμεσα στους επισφαλώς εργαζόμενους) σιγοψιθύριζαν: «Τι μας τους φέρανε αυτούς; Έχει γεμίσει ο τόπος από δαύτους» Κατεβασμένα βλέμματα, φόβος και 35.000 αδύναμοι νέοι άνθρωποι που νόμιζαν ότι πρέπει να δουλεύουν απαρατήρητοι για να λάβουν στο τέλος κάποια μόρια και μια καλή αναφορά στο φύλλο αξιολόγησης του ΟΑΕΔ ώστε να μπορούν να διεκδικήσουν κάτι καλύτερο - και πάλι όμως αναντίστοιχο προς αυτό που προσδοκούν.
35.000 στην πλειοψηφία τους γυναίκες, στην πιο παραγωγική τους φάση, θα έχουν ξανά στο πορτοφόλι τους μέχρι το τέλος του 2010 κάρτα ανεργίας. Ο κύκλος των stage έκλεισε αλλά εμείς, που το ζήσαμε, οφείλουμε να πούμε πως ήταν η χειρότερη μορφή εργασιακής εκμετάλλευσης που έχει μέχρι τώρα εφαρμόσει το κράτος. Με τις ευθύνες να βαραίνουν αποκλειστικά και μόνο τα δύο μεγάλα κόμματα, που χωρίς καμία πρόθεση να παραγάγουν πολιτική, έκοψαν και μοίρασαν τα ιμάτιά μας πάνω στο τραπέζι της ελπίδας για εργασία.
Οι άνθρωποι αυτοί αποχαιρετώντας τα χρόνια εργασίας τους και τις θέσεις τους - θέσεις πάγιες και διαρκείς τις περισσότερες φορές του Δημοσίου- βγαίνουν ξανά στην αγορά εργασίας (ιδιωτική μόνο) με ένα επιπλέον μειονέκτημα: ό,τι δουλειά και αν ψάξουν θα είναι με τους ίδιους ή και ειδεχθέστερους όρους και ό,τι αλληλεγγύη είχε αναπτυχθεί μεταξύ τους, ό,τι και αν συνειδητοποίησαν μέσα από τον αγώνα τους θα ξεχαστεί από την απροσπέλαστη ανάγκη για επιβίωση.
Μετά από καιρό η περίπτωση των stage θα είναι μια απλή αναφορά στις μορφές επισφάλειας που πέρασαν από τον τόπο μας, όμως όλοι / όλες εμείς θα εξακολουθήσουμε να υπάρχουμε χαμένοι μέσα στις πολλές όψεις της ελληνικής πραγματικότητας. Άλλοι (γυναίκες) θα έχουν μεταφέρει την τύχη τους από το πατρικό τους στο σπίτι του ανδρός τους, άλλοι θα κυνηγούν ακόμη τις προκηρύξεις του ΑΣΕΠ, άλλοι θα δουλεύουν σαν ενοικιαζόμενοι ή αδήλωτοι στον ιδιωτικό τομέα, άλλοι θα περιμένουν ακόμη το θαύμα από τον ντόπιο βουλευτή - και όμως όλοι / όλες ασυναίσθητα θα είναι οι τροχοί του ίδιου αμαξώματος- μιας ολόκληρης γενιάς που αόρατα περνά από πόστο σε πόστο, που ποτέ δεν έχει τα «απαραίτητα προσόντα», που ονειρεύεται κρυφά, που γελά με περιορισμένη διάρκεια, που ελπίζει σε Μεσσίες και που φοβάται να αντιδράσει σε όσους ορίζουν την τύχη της.
Δυστυχώς αποτύχαμε να αποτινάξουμε από πάνω μας τους σωτήρες, αποτύχαμε να αποδείξουμε στο επίσημο συνδικαλιστικό κίνημα πόσο κατώτερο των περιστάσεων είναι και πιο πολύ απ’ όλα αποτύχαμε να κάνουμε την προσωπική μας εργασιακή εξέγερση σε μια περίοδο που ο αέρας φυσά ευνοϊκά για ανατροπές.
Πτυχιούχος Διεθνών Σχέσεων
ΜΑ Επικοινωνίας
Εργαζόμενη 30 μήνες σε Stage
ΤΟ ΔΗΜΟΣΙΕΥΜΑ ΑΥΤΟ, ΓΝΩΡΙΖΟΝΤΑΣ ΤΗ ΣΥΝΑΔΕΛΦΟ ΚΑΙ ΤΟ ΠΟΣΟ ΕΝΕΡΓΗ ΗΤΑΝ ΣΕ ΑΥΤΟ ΤΟΝ ΑΓΩΝΑ, ΤΟ ΑΝΤΙΛΑΜΒΑΝΟΜΑΙ ΩΣ ΞΕΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟΓΟΗΤΕΥΣΗΣ..ΚΑΤΑ ΤΑ ΑΛΛΑ ΣΥΓΧΑΡΗΤΗΡΙΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΤΡΟΠΟ ΓΡΑΦΗΣ ΤΗΣ..ΑΓΓΙΞΕ ΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΜΟΥ..ΚΑΙ ΤΗ ΔΙΚΗ ΜΟΥ ΑΠΟΓΟΗΤΕΥΣΗ, ΑΛΛΑ ΔΗΛΩΝΩ ΟΤΙ ΔΕ ΤΕΛΕΙΩΣΑΜΕ ΕΔΩ..
ΑπάντησηΔιαγραφήΑΝΑΣΥΝΤΑΣΣΟΜΑΣΤΕ, ΣΥΣΠΕΙΡΩΝΟΜΑΣΤΕ ΚΑΙ ΕΠΑΝΕΡΧΟΜΑΣΤΕ ΔΡΙΜΥΤΕΡΟΙ.
Υ.Γ.
ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΜΟΥ ΑΡΕΣΕ ΕΤΣΙ ΚΑΙ ΑΛΛΙΩΣ, ΓΙΑ ΠΟΛΛΟΥΣ ΚΑΙ ΕΜΦΑΝΕΙΣ ΛΟΓΟΥΣ..
ΤΟ ΟΤΙ ΒΓΑΖΕΙ ΜΙΑ ΗΤΤΟΠΑΘΕΙΑ ΠΟΥ ΔΕ ΤΗΝ ΕΝΣΤΕΡΝΙΖΟΜΑΙ-ΕΓΩΙΣΤΙΚΑ ΙΣΩΣ, ΑΛΛΑ ΥΠΟΣΧΟΜΑΙ ΓΙΑ ΟΠΟΙΟ ΜΕΡΙΔΙΟ ΑΥΤΟΥ ΤΟΥ ΑΓΩΝΑ ΜΕ ΑΦΟΡΑ, ΟΤΙ ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΔΕΝ ΗΡΘΕ ΑΚΟΜΑ!!-
ΜΕ ΤΗ ΣΥΝΑΔΕΛΦΟ ΠΡΟΣΠΑΘΗΣΑ ΝΑ ΕΧΩ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ ΓΙΑ ΝΑ ΣΥΖΗΤΗΣΟΥΜΕ ΑΥΤΕΣ ΜΟΥ ΤΙΣ ΑΠΟΨΕΙΣ ΚΑΙ ΤΙΣ ΔΙΚΕΣ ΤΗΣ, ΑΛΛΑ ΕΠΕΙΔΗ ΕΛΛΕΙΠΕ ΣΤΟ ΕΞΩΤΕΡΙΚΟ, ΓΙΑ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ, ΔΕ ΚΑΤΕΣΤΗ ΔΥΝΑΤΗ Η ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ.
ΟΤΑΝ ΜΕ ΤΟ ΚΑΛΟ ΓΥΡΙΣΕΙ, ΠΕΡΙΜΕΝΟΥΜΕ ΕΝΑ ΑΡΘΡΟ ΥΗΣ ΕΙΔΙΚΑ ΓΙΑ ΑΥΤΟ ΤΟ ΜΠΛΟΓΚ.
ΚΩΝ/ΝΑ ΡΟΒΥΘΑΚΗ
Καταρχήν ευχαριστώ για τα καλά λόγια και για την τιμή να δημοσιεύσετε το άρθρο μου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΝα θυμήσω δε ότι αυτό το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Αυγή, στις 11/3/10.
Εδώ και αρκετό καιρό, όπως και πολλοί άλλοι συνάδελφοι/ες ασχολούμαστε με την περίπτωση των stage. Περίπτωση μοναδικής εκμετάλευσης και εργασιακής αδικίας!
Πάγια θέση μου είναι πως αυτό το κίνημα- το δικό μας κίνημα- θα πρέπει (έπρεπε) να γίνει η σημαία που θα συσπειρώσει ένα αρκετά μεγάλο κομμάτι ανέργων και εργαζομένων και θα έδινε τη δυναμική σε ένα ευρύτερο ξέσπασμα κατά των μέχρι τώρα κυβερνητικών πολιτκών που έχουν κάνει την εργασιακή εξαθλίωση γεγονός μόνιμο. Αυτό θα ήταν δυνατό να γίνει αν συσπειρωνόμασταν καταρχήν εμείς οι ίδιοι και καταλαβαίναμε το πόσο σημαντικός είναι ο αγώνας μας αλλά ακόμη και με το να απλώναμε το χέρι σε τμήματα του υπόλοιπου εργαζόμενου κόσμου (ιδίως τώρα με τα μέτρα που καίνε όλους).
Με αυτές τις σκέψεις γράφτηκε το άρθρο και με διάχυτη την απογοήτευση του να βλέπω μια κοινωνία παγωμένη, χωρίς ιδιαίτερες αντιδράσεις μπροστά στην καταστρατήγηση εργασιακών δικαιωμάτων χρόνων.
Με την αντίδραση της Ντίνας και το ενδιαφέρον της, καταλαβαίνω ότι αρκετοί νιώθουν πως πράγματι ο αέρας φυσά ευνοικά για εξεγέρσεις και πως θα έπρεπε να προστεθεί στο τέλος του άρθρου ότι οι δρόμοι είναι ανοιχτοί μπροστά μας για να ηγηθούμε της ανατροπής.
Αγγελίνα Χατζοπούλου